Sessizliğe bu kadar dalmasaydım eğer, sahiden de çiçeklerin kendi aralarında ne konuştuğunu duyabilirdim. Öyle sessiz olacağım ki, evren benden habersiz kalacak. Ben balkondan odaya giden uzun yolu emin ve sakin adımlarla geçerken, dünya dönüşünü tamamlayacak. Ellerim aynayı kapatmış olan örtüye uzanacak, titreyecek belki kaldırırken. Ama yavaş olmayacağım bu kez.

 Sonra ne mi olacak? bir ayna kırılacak. Mevsimler yer değiştirecek, güneş turuncuyu dünyamıza akıtmayacak. İnsanlar yeni şeyler yapacak, bense yeni bir otobüs yolculuğunda -üstelik tam da sevdiğim gibi cam kenarında, yeni dünyalara gideceğim. Kimse bulamayacak beni. Ama sonbahar burada da olacak, yani asla yalnız kalmayacağım. Belki sevdiğim ağaçlar arkamdan gelmeyecek ama bileceğim, yapraklarını dökerken bir daha acı çekmeyecek. 

Bundan sonra hiçbir sonbahar tatlı rüzgarlarla doğmayacak avuçlarıma. Çiçekler ardımdan atıp tutacak belki, bense ıssız çöllerde yeni bir mevsim ibda edeceğim kendime. Bir mevsime başlamak diye bir şey hiç olmamıştı zaten, öyle değil mi?